Sumatra - Apen, Jungle en Stranden

Omdat een aantal mensen al begon te twijfelen of ik me niet in de jungle bij de Orang Oetans aangesloten heb wordt het toch maar eens tijd om weer eens een update te plaatsen.

In de afgelopen maand heb ik samen met Inès Sumatra overgestoken. We zijn begonnen in Kuala Lumpur waar de westerse gemakken (geen starende gezichten, zitwc's, wc-papier en wegen zonder gaten) toch wel even heel lekker waren na een flinke tijd in Bangladesh en even in India geweest te zijn. Na een paar dagen Kuala Lumpur zijn we de jungle van Sumatra in gegaan waar we in de jungle hut van de goedlachse big momma Nora Norit (extra service: big momma smeert je buik eigenhandig in met tijgerbalsem wanneer je aan de diarree bent) hebben gelogeerd. Daarna twee dagen jungle-trekking met een Canadees stel en een Japanse reisboekenschrijver en een gids die toch wel erg vaak aan zijn piemel krabt. Langstaartmakaken en orang oetans op nog geen meter afstand, slapen in scoutingwaardige vuilniszak-met-bamboe-combinaties, zwemmen in een heerlijk frisse bergrivier en de volgende dag met een raft van autobanden weer terug naar het dorp. Mooie, leuke en spannende ervaring!

Inès en ik in Kuala Lumpur

Oran Oetans in Bukit Lawang

Daarna met becak (riksja-achtige brommert met zijspan) inclusief aapachtige bestuurder, twee minibusjes (= stofhappen!) en voor Indo's ergonomische bus (oftewel: klemzitten!) naar Samosir in Lake Toba. Lake Toba blijk op dit moment op een soort van vergane glorie-hippie-paradijs-kratermeer-eiland waar de magic mushrooms op de menukaart staan en we vanuit ons bedje uitzicht hebben op een prachtige tropische tuin en het meer. De volgende dag lekker op motortjes het eiland (= groter dan singapore) verkent. Na een paar uur rijden zagen we er al uit als geroosterde kreeften, maar omdat we natuurlijk nog even extra moesten bewijzen dat we toch echt naïeve toeristen waren leek het ons wel en leuk idee om eens de bergen in te rijden. De weg omhoog bleek prachtig. Een slingerende Sumatraanse weg - op sommige plekken was het restant asfalt niet veel breder dan een 20 centimeter - met adembenemende uitzichten op het azuurblauwe meer. Na een uurtje omhoog rijden werden we ineens overvallen door dichte mist en aanhoudende tropische stortbuien. Het op de heenweg zo pittoreske weggetje veranderde plots in een woeste modderstroom-XL. Heel wat glibber-, glij- en bijnavalpartijen verder kwamen we rillend van de kou (waarom zou je een regenpak meenemen? nergens voor nodig toch?) weer benden. Het was vanaf daar nog slechts een 60km door het donker en heftige tropische onweersbuien naar ons hotel. Ondanks dat we alle toeristische topattracties bij Lake Toba gemist hebben was het achteraf een mooie ervaring!

Het uitzicht vanaf het eiland

Op de brommer in betere tijden

Na Toba hebben we de transsumatrahobbelway gepakt naar Bukittinggi. Bukittinggi is een marktstadje dat onder twee grote vulkanen schijnt te liggen (we hebben ze nauwelijks gezien vanwege de bewolking). De straten in het stadje staan stampesvol met kleine gepimpte minibusjes. Een ritje in deze minibusjes is een ervaring apart. Normaal gesproken zitten er voorin de bus drie chillende jongeren die dan zo langzaam mogelijk door straten rijden om maar zo veel mogelijk passagiers op te pikken, of je op tijd van a-naar-b komt doet hierbij niet ter zake. De busjes zijn opgepimpt met allerhande chineese electronica, de minimale uitrusting bestaat uit een set poilers, dvd-speler en piep-in-de-oren soundsystem waarmee onafgebroken een soort van happy hardcore-achtige muziek op vol volume gedraaid wordt. Als kers op de taart komen er dan op het dvdscherm dames in bikini voorbij.

Poserende kinderen

Uiteindelijk hebben we nog drie nachten in het luxe Sikuai Island Resort gezeten. Hoewel er in totaal maar twee andere gasten op het hele eiland waren, was het eiland wel uitgerust met twee zwembaden, een tsunamidetectiesysteem, en een overijverige badmeester die je komt redden als je te ver uit kust zwemt. Maar het eiland was echt prachtig! Ieder strand is een privestrand en het snorkelen was werkelijk fantastisch, ik heb hier uren in het water gebiologeerd liggen staren naar nemo's, blobvissen en zelfs een schildpad. Een heerlijke afsluiter van drie weken Sumatra!

Sikuai Island

Zonsondergang op Sikuai

De blobvis

Sumatra heeft na de tsunami, de bomaanslagen op Bali en de onrust in de provincie Aceh een enorme terugloop van toeristen gehad. Op de meeste plekken waren nauwelijks toeristen te bekennen, maar dat is volkomen ten onrechte. De schoonheid van het eiland, de mensen en de cultuur is werkelijk prachtig!

Op dit moment ben ik alweer in Bangkok, maar Sumatra was wel weer genoeg verhaal voor deze update, voor Thailand kun je lekker foto's kijken:

Tonsai beach

Olifantentrekking in Khao Sok National park

Slangenfarm in Bangkok

Vanaf morgen gaat Thailand samen met Sjoerd en Jurre onveilig gemaakt worden.... wordt vervolgd.

Dhaka - Bye bye, zwaai zwaai

Helaas! Aan alles komt een eind, dus ook aan mij tijd in Dhaka. Over drie dagen zit mijn stage er al weer op. De tijd is de afgelopen weken zijn werkelijk omgevlogen: ik ben een paar dagen naar een conferentie in Sylhet geweest, heb mijn verjaardag gevierd, ben naar een bruiloft geweest,heeeeeel veel dineetjes gehad nog veel meer. Maar voordat ik ga kan ik jullie natuurlijk niet nog een paar anekdotes onthouden over mijn leventje hier.

De Aiesec-conferentie in Sylhet

Mijn verjaardagsfeestje: Pizza!!

Bussen

Het vinden van de juiste bus is hier een ware puzzeltoch waar zelfs Sherlock Holmes uit zijn graf voor zou opstaan. Bussen hebben immers geen engelse namen of nummers maar alles is hier in geheimtaal (=Bangla) op de bussen gekrabbeld. De enige optie is dus mijn bestemming tegen een aantal willekeurige omstanders te noemen. Als deze omstanders dan heftig beginnen te zwaaien en schreeuwen hoop ik dan dat de juiste bus er aan komt. Maar als de juiste bus geïdentificeerd is begint het avontuur pas echt. Bussen zijn hier per definitie overvol - het dak wordt hier beschouwd als een prima zitplaats - en als je pech hebt stoppen ze niet, maar minderen ze alleen vaart. Je moet dan met de bus mee snelwandelen cq. rennen en dan op de rijdende bus springen. Op hetzelfde moment verzameld er zich dan een grote groep Bengali die vervolgens duwen en trekken of hun leven er van af hangt. Als je genoeg geduwd hebt, heb je een plek in de bus, maar als je pech hang je zelfs aan de buitenkant van de bus en moet je proberen om je tijdens de rit een weg naar binnen te wringen. Maar eenmal in de bus heb je ook wat, voor minder dan tien eurocent wordt je de hele stad rondgereden :).

Het dak van de bus wordt hier beschouwd als een prima zitplaats

Al hangend vanuit en overvolle bus

Serieuze zaken

Naast alle leuke tripjes en feestjes heb ik me de afgelopen twee maanden natuurlijk ook bezig gehouden met serieuze zaken. Ik ben op mijn stage druk geweest met het importeren van pootaardappelen uit India en de marketing van deze aardappelen in Bangladesh. Werken hier is ook een bijzondere ervaring. De hiërarchie is hier enorm. Je wordt altijd aangesproken met mister of sir - ik sta hier bekend als mister Rob - en wanneer de managing director binnenkomt gaan alle kranten en kopjes thee ineens aan de kant en plotseling staat iedereen rechtop achter zijn bureau totdat hij het gebouw verlaten heeft. Mijn kantoor is ook behoorlijk traditioneel. In de eerste weken liep ik normaal altijd met een collega naar de bus, maar op een gegeven moment kreeg zij te horen dat bepaalde collega's er aanstoot aan namen en dat we niet meer samen naar de bus mochten lopen. Voor mij totaal onbegrijpelijk; het land heeft wel een vrouwelijke premier, maar je mag niet met je collega naar de bus lopen ?!?!

Mister Rob in zijn aquarium eh... kantoor

Bangladesh was in ieder geval een fantastische ervaring die ik niet snel zal vergeten.
Aan de ene kant vind ik het erg jammer dat ik nu moet gaan - ik ben net een beetje gesetteld hier - maar aan de andere kant kan ik ook niet wachten om te gaan reizen en te genieten van mijn welverdiende vakantie :). Zondag pak ik de trein naar Kolkata (Calcutta) in India om naar Singapore te vliegen. Na twee daagjes de toerist uithangen in Singapore zie ik Inès dan op 13 februari in Kuala Lumpur om drie weken te gaan reizen op Sumatra (Indonesie). Ik kan niet wachten!

Nog bedankt allemaal voor jullie berichtjes en e-mails. Leuk om van jullie te horen!

Uw ongekroonde aardappelkoning,

Mister Rob

Chittagong Hill Tracts - Wow

Assalam walaikum!

Ik blijf me verbazen: van prachtige ongerepte heuvels tot vervuilde steden en dichtbevolkte agrarische gebieden zo vlak als een biljartlaken, van extreme rijkdom tot extreme armoede. Bangladesh is echt een land van uitersten waarover ik me kan blijven verbazen.

Chittagong Hill Tracts

Een paar dagen voor kerst stelde Sakin (iemand van Aiesec) ineens voor om de kerst door te brengen op de rubberplantage van zijn vader in de Chittagong Hill Tracts. De Chittagong hill tracts is echt een prachtig gebied met nog ongerepte stukken jungle, boeddhischtische stammen en heuvelachtig landschap. Er was alleen een kleine maar, er worden af wat gevochten tussen het leger en diverse lokale stammen. Daarnaast zijn ontvoeringen voor losgeld er ook niet ongewoon. Maar om mij gerust te stellen voegde Sakin, voorzien van een onschuldige blik, hieraan toe dat we op de plantage van zijn vader veilig zouden zijn en dat het geweld en de ontvoeringen de afgelopen jaren afgenomen zou zijn. Na het inwinnen van informatie bij diverse locals heb ik dezelfde dag nog besloten om te gaan.

Dus zo gezegd zo gedaan... Rob ging op avontuur naar een afgelegen plek in de Hill Tracts. Er was alleen weer een kleine maar, officieel heb je om het gebied binnen te gaan een permit van de lokale overheid nodig maar wij waren te laat om deze nog aan te vragen (iedereen is hier altijd te laat). Maar wederom wist Sakin me te overtuigen dat een permit niet nodig was, hij wist nog wel een weggetje waar geen checkpoint van het leger zou zijn. Naja, het was in ieder geval het proberen waard. Op kerstavond was het dan zo ver, na een twee lange busritten waarvan mijn haren nog vele uren overeind gestaan hebben kwamen we (=Zeb, Sakin, Sakin's moeder + broer en ik) aan in een klein dorpje aan de rand van de Hill Tracts. Vanaf hier was het nog anderhalf uur rijden in een Jeep waarvan ik het gevoel had dat deze ieder moment uit elkaar kon vallen. En inderdaad, Sakin had gelijk: er was inderdaad geen checkpoint en we konden zo doorhobbelen naar de plantage.

Eenmaal aangekomen bleek het een waar paradijs! De omgeving was ronduit prachtig, het huisje (of beter gezegd hut) basic maar erg idyllisch. Afgezien van eten, een beetje wandelen, sterren kijken en nog veeeeeul meer eten hebben we hier niet veel gedaan. Heerlijk om zo tot rust te komen. De plek was zo afgelegen dat we geen elektriciteit en stromend water hadden en er was geen enkele arbeider die ooit een westerling gezien had. De kinderen waren in eerste instantie zelfs bang voor ons! Na drie dagen relaxen zijn we via het strand weer terug gegaan naar Dhaka.

Een stukje jungle

Met de buddy's op de foto (Let op de jeep, daar kunnen Daas en Fox een puntje aan zuigen)

Ochtendmist in de heuvels

Verkiezingen

Zoals jullie misschien wel gehoord hebben zijn er gister voor het eerst in zeven jaar parlementsverkiezingen gehouden in Bangladesh. Gelukkig zijn de verkiezingen vreedzaam verlopen en ook op dit moment zijn er nog geen gewelddadige protesten.
De manier waarop er hier campagne gevoerd wordt is erg fascinerend. Omdat een groot gedeelte van de bevolking niet kan lezen of schrijven heeft iedere kandidaat een symbool waaraan hij/zij herkend kan worden. Zo heeft een kandidaat bijvoorbeeld een ananas als symbool. Nadat de noodtoestand was opgeheven (deze was ingesteld na ernstige onlusten twee jaar geleden) gingen er ineens groepen mensen in een jubelstemming de straat op om hun kandidaat te steunen. Het begon met kleine groepen van enkele tientallen mensen maar op de laatste dag bestonden de groepen uit honderden, zo niet duizenden uitzinnige Bangladeshi's. Deze mensen gingen al dansen over de straat terwijl ze het luidkeels het symbool van hun kandidaat scanderen. Stel je voor; dat er grote groepen Nederlanders op uren lang op straat „ ANANAS, ANANAS, ANANAS' roepen om Balkenende te steunen. Bizar!

Verkiezingsposter van Mister ANANAS

Het moge duidelijk zijn; ik vermaakt me hier prima. Ik hoop dat het bij jullie allemaal goed gaat, ik wens jullie in ieder geval alvast een gelukkig en halal 2009! Oud & nieuw gaat hier in ieder geval uitbundig gevierd worden op ons dakterras.

Allaah Hafez!

PS: Het lijkt er op dat alleen smsjes verstuurd met een KPN-telefoon aankomen bij mij. Dus als je geen sms terug gekregen hebt is dit waarschijnlijk omdat ik je berichtje niet ontvangen heb.

Dhaka - Eid Mubarak

De aankomst in Dhaka was een flinke shock voor mij, van een bescheiden Nederlandse stad naar een grote hectische miljoenenstad in een ontwikkelingsland is geen kleine stap. Direct na aankomst werden de grote verschillen tussen rijk en arm direct pijnlijk duidelijk. Voordat ik de kans had om de auto in te duiken werd ik direct belaagd door meerdere bedelaars en onderweg naar het appartement leefden er mensen in hutjes van zeil en ander willekeurig afval/materiaal.

Omdat het offerfeest (Eid) de afgelopen dagen plaats vond waren zijn alle kantoren tot en met vandaag gesloten; ik hoef dus pas morgen te beginnen met werken. Het offerfeest is voor de moslims een groot feest dat vergelijkbaar is met Kerstmis voor ons. Ik heb dus de afgelopen dagen volop de tijd gehad om wat van de stad te zien en een beetje te relaxen. Hoewel ik hier van de ene verbazing in de andere gevallen ben, heb ik geen enkele vervelende ervaring gehad. Integendeel, de mensen zijn hier ontzettend vriendelijk!

Tijdens het offerfeest slachten de families die het kunnen betalen een dier ter nagedachtenis aan de profeet Ibrahim, die bereid was zijn zoon te offeren in opdracht van God. De mensen kopen dan een een koe op een hectische markt die de laatste dagen 24 uur per dag geopend is Tijdens dit feest worden er in Dhaka alleen al 3 miljoen koeien geofferd. De prijs die voor de koe betaald word is een maat voor je status in de maatschappij. Een van de gasten van Aiesec heeft me wel tot drie keer toe vol trots verteld dat de koe van zijn vader 135.000 Tk (+/- 1500 euro) gekost heeft. Hoewel er voornamelijk koeien geofferd worden (+/- 3 miljoen in Dhaka) worden er allerlei soorten beesten geslacht tot giraffes aan toe!!

Terwijl ik wist wat me te wachtten stond, de lokale Bangladeshis hadden me al nadrukkelijk gewaarschuwd om niet voor het middaguur naar buiten te gaan, kon ik, eigenwijs als ik ben, de verleiding natuurlijk niet weerstaan om toch naar buiten te gaan voor een goede cursus hoe-slacht-ik-een-koe-voor-dummies. Eenmaal buiten leek er niet veel aan de hand, in mijn straat stond een tiental koeien en wat geiten argeloos voor zich uit te staren. Maar toen er een groep slagers verkleed als Osama Bin Laden met een groot mes in de hand de moskee uitkwamen kon het feest beginnen. De families verzamelden zich rond hun koe en de koeien werden vastgebonden en op de grond gelegd. Wanneer de slager zich bij de koe meldde werd de koe onder het uitspreken van een Islamitisch gebed bruut onthoofd. Binnen luttele minuten was de straat veranderd in een waar slagveld waar het bloed met liters tegelijk over de straat stroomde.

Is het Osama? Ownee het is de slager

Het slagveld bij mij in de straat

Een gedeelte vlees van de geslachte koeien werd daarna nog dezelfde middag verveeld onder de armen. Bij dit verdelen van het vlees geldt het recht van de sterkste; van een systeem of een rij hebben ze hier nog nooit gehoord. De mensen vielen letterlijk over elkaar heen om een stuk vlees te bemachtigen (zie de video). Die avond heb ik bij Fawaz (iemand die ik ontmoet heb ik een café) gegeten. Dit was werkelijk heerlijk, eten zoals eten bedoeld is! De mensen zijn hier echt extreem gastvrij en vriendelijk, ik zie het in Nederland niet snel gebeuren dat je als wildvreemde wordt uitgenodigd voor het kerstdiner.

Natuurlijk moesten we even even op de foto na het etentje bij een lokale familie, gastvrijheid op en top!

Naast het offerfeest heb ik heb in de afgelopen dagen al zo veel leuke en bizarre dingen meegemaakt dat ik er nog wel uren over kan doorschrijven. Dus de volgende keer meer over wiet rokende professors, nieuwsgierige Bangladeshis, mannetjes voor alles, zelfmoord buschauffeurs, tafelmanieren, old Dhaka en wie weet wat. Allemaal ontzettend bedankt voor jullie leuke reacties; ik ben benieuwd hoe het met jullie gaat!

Tot snel!

Rob

PS: sorry voor het volspammen van jullie mailbox, ik ben duidelijk nog niet zo handig met het systeem....

PS: in het fotoboek heb wat meer foto's en video's geupload.

PS: Mijn nummer hier is +8801823293364. Je kan me hierop altijd bellen/sms' en. Zie voor meer info www.televergelijk.nl (bellen vanaf 3ct/min).

De zak van Sinterklaas – Twee dagen voor vertrek

Dames/Heren!

Eindelijk is het dan zo ver; overmorgen ga ik er gewoon samen met die ouwe en z'n paard er van tussen!! OK laten we eerlijk zijn: overmorgen rond dit tijdstip hang ik waarschijnlijk verveeld in het vliegtuig naar Dhaka (Bangladesh), maarja je moet wat om het hogere doel te bereiken.

Het moge duidelijk zijn dat ik er zin in heb om de komende twee maanden te gaan werken bij een farmaceutisch bedrijf in Dhaka. Ik heb nog geen idee wat ik exact ga doen,maar als het goed is heeft het iets me maken met in- en export van medicijnen, en allerlei andere handel waar geld mee te verdienen valt ('international marketing manager': klinkt aardig he ;)). Na deze 2 maanden werken ga ik nog ruim 3 maanden vakantie houden en trekken door zuidoost Azië.

Het eigenlijke doel is natuurlijk om twee maanden in een wildvreemde stad met een totaal andere (moslim)cultuur te leven. Dit zal wel een flinke cultuurshock worden. Hoewel Bangladesh net als Nederland een laagvlakte (+/- 4 keer NL) met erg veel water is, wonen er op dat kleine stukje land 150 miljoen mensen waarvan 45% beneden de armoedegrens leeft. Naast enorme armoede en gruwelijke overbevolking wordt Bangladesh vaak geassocieerd met hongersnood en vreselijke overstromingen. Volgens mij is de enige manier om te kijken of deze vooroordelen ook echt kloppen door het land te bezoeken. Er komen niet veel toeristen dus ik me er al aardig op voorbereid dat ik zelf vaak een toeristische attractie zal zijn. Ik ben dus erg benieuwd wat me te wachten staat! Om jullie een idee te geven van de stad waar ik terecht ga komen heb ik alvast twee fotootjes van Dhaka opgezocht:

De skyline van Dhaka

Het straatbeeld wordt gedomineerd door rickshaws (fietstaxi's)

Om jullie een beetje op de hoogte te houden van mijn belevenissen kun je dit weblog volgen. Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor de mailinglijst door je e-mailadres achter te laten in de rechter kolom. Ik heb de meeste mensen zelf al toegevoegd voor emailalerts, dus heb je al een mailtje van me gekregen dan hoef je je mailadres dus niet meer achter te laten. Vind je het nu al enorm irritant dat je een mailtje van mij hebt gekregen, moet je gewoon even op de link in het mailtje om je uit te schrijven, je krijgt dan als het goed is geen mailtjes meer. In Bangladesh koop ik een lokale simcard zodat ik altijd (tegen een prikkie) bereikbaar ben. Maar tot die tijd kun je me dus gewoon sms'en op mijn Nederlandse nummer.

Adios en tot in Bangladesh!

Rob