Helaas! Aan alles komt een eind, dus ook aan mij tijd in Dhaka. Over drie dagen zit mijn stage er al weer op. De tijd is de afgelopen weken zijn werkelijk omgevlogen: ik ben een paar dagen naar een conferentie in Sylhet geweest, heb mijn verjaardag gevierd, ben naar een bruiloft geweest,heeeeeel veel dineetjes gehad nog veel meer. Maar voordat ik ga kan ik jullie natuurlijk niet nog een paar anekdotes onthouden over mijn leventje hier.

De Aiesec-conferentie in Sylhet

Mijn verjaardagsfeestje: Pizza!!

Bussen

Het vinden van de juiste bus is hier een ware puzzeltoch waar zelfs Sherlock Holmes uit zijn graf voor zou opstaan. Bussen hebben immers geen engelse namen of nummers maar alles is hier in geheimtaal (=Bangla) op de bussen gekrabbeld. De enige optie is dus mijn bestemming tegen een aantal willekeurige omstanders te noemen. Als deze omstanders dan heftig beginnen te zwaaien en schreeuwen hoop ik dan dat de juiste bus er aan komt. Maar als de juiste bus geïdentificeerd is begint het avontuur pas echt. Bussen zijn hier per definitie overvol - het dak wordt hier beschouwd als een prima zitplaats - en als je pech hebt stoppen ze niet, maar minderen ze alleen vaart. Je moet dan met de bus mee snelwandelen cq. rennen en dan op de rijdende bus springen. Op hetzelfde moment verzameld er zich dan een grote groep Bengali die vervolgens duwen en trekken of hun leven er van af hangt. Als je genoeg geduwd hebt, heb je een plek in de bus, maar als je pech hang je zelfs aan de buitenkant van de bus en moet je proberen om je tijdens de rit een weg naar binnen te wringen. Maar eenmal in de bus heb je ook wat, voor minder dan tien eurocent wordt je de hele stad rondgereden :).

Het dak van de bus wordt hier beschouwd als een prima zitplaats

Al hangend vanuit en overvolle bus

Serieuze zaken

Naast alle leuke tripjes en feestjes heb ik me de afgelopen twee maanden natuurlijk ook bezig gehouden met serieuze zaken. Ik ben op mijn stage druk geweest met het importeren van pootaardappelen uit India en de marketing van deze aardappelen in Bangladesh. Werken hier is ook een bijzondere ervaring. De hiërarchie is hier enorm. Je wordt altijd aangesproken met mister of sir - ik sta hier bekend als mister Rob - en wanneer de managing director binnenkomt gaan alle kranten en kopjes thee ineens aan de kant en plotseling staat iedereen rechtop achter zijn bureau totdat hij het gebouw verlaten heeft. Mijn kantoor is ook behoorlijk traditioneel. In de eerste weken liep ik normaal altijd met een collega naar de bus, maar op een gegeven moment kreeg zij te horen dat bepaalde collega's er aanstoot aan namen en dat we niet meer samen naar de bus mochten lopen. Voor mij totaal onbegrijpelijk; het land heeft wel een vrouwelijke premier, maar je mag niet met je collega naar de bus lopen ?!?!

Mister Rob in zijn aquarium eh... kantoor

Bangladesh was in ieder geval een fantastische ervaring die ik niet snel zal vergeten.
Aan de ene kant vind ik het erg jammer dat ik nu moet gaan - ik ben net een beetje gesetteld hier - maar aan de andere kant kan ik ook niet wachten om te gaan reizen en te genieten van mijn welverdiende vakantie :). Zondag pak ik de trein naar Kolkata (Calcutta) in India om naar Singapore te vliegen. Na twee daagjes de toerist uithangen in Singapore zie ik Inès dan op 13 februari in Kuala Lumpur om drie weken te gaan reizen op Sumatra (Indonesie). Ik kan niet wachten!

Nog bedankt allemaal voor jullie berichtjes en e-mails. Leuk om van jullie te horen!

Uw ongekroonde aardappelkoning,

Mister Rob